Αφορμή για ν΄ ασχοληθώ με τα greekilish ήταν η διαπίστωση, ότι στην Κύπρο όπου διαμένω προσωρινά, η χρήση των greeklish είναι πολύ συχνό φαινόμενο-ιδιαίτερα στα νεαρά άτομα-στα ηλεκτρονικά μηνύματα, στα διάφορα chat rooms, όπως αυτά των Facebook.
Εκεί που συνήθως χρησιμοποιούνται είναι στα ηλεκτρονικά μηνύματα και στα chat rooms, ...
όπου ο λόγος αυτός δεν είναι ο γραπτός αλλά μπορεί να θεωρηθεί σαν μια ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ γραπτού και προφορικού λόγου. Συχνά διαβάζουμε στα chat rooms εκφράσεις όπως "έλα ρεεεεεεεεεεεεεεε ή χαχαχαχαααα.
Όμως δεν είναι μόνο τα παιδιά αλλά και οι πανεπιστημιακές αρχές στην Ελλάδα που χρησιμοποιούν τα greeklish και στέλνουν τα μηνύματά τους και με ελληνικούς χαρακτήρες αλλά και με greeklish και μάλιστα στη σημερινή περίοδο όπου η εγκατάσταση της ελληνικής γλώσσας στους υπολογιστές είναι η πιο απλή διαδικασία.
Κινδυνεύει πράγματι η ελληνική γλώσσα από τα greeklish;
Η απάντησή μου στην ερώτηση αυτή είναι ότι δεν κινδυνεύει από τα Greeklish η ελληνική γλώσσα. Εμείς όμως κινδυνεύουμε. Κινδυνεύει η δική μας γλωσσική και πολιτιστική ταυτότητα. Δεν ασπάζομαι την διακήρυξη «ανάθεμα» των σαράντα ακαδημαϊκών αλλά ούτε και από την άλλη πλευρά τις ακραίες θέσεις που εκφράζονται από τους κ. Μαρωνίτη και τη κ. Φραγκουδάκη.
Όμως συμφωνώ με τα λεγόμενα του ακαδημαϊκού κ. Δεσποτόπουλου.
«Το γεγονός ότι το θέμα των ελληνικών χαρακτήρων έχει προ πολλού λυθεί, δεν σημαίνει ότι πρέπει να εφησυχάσουμε ως προς το αλφάβητό μας. Το ελληνικό αλφάβητο είναι τόσο πολύτιμο όσο και ο Παρθενώνας και η υιοθέτηση του λατινικού αποτελεί εκβαρβαρισμό».
Και συνεχίζει ο κ. Δεσποτόπουλος: «Μιλώ όχι από εθνικιστικό οίστρο αλλά με ευθύνη επιστήμονος και με πολιτισμική ανησυχία. Ως ιστορικός π.χ. της φιλοσοφίας, χρειάστηκε πολλές φορές να διορθώσω λάθη μεγάλων επιστημόνων, Γάλλων, Γερμανών κ.α. που τα αποδίδω στο ότι δεν ήξεραν ελληνικά και διάβασαν τη φιλοσοφία από μεταφράσεις. Η Ευρώπη της Αναγέννησης δημιουργήθηκε, μην το ξεχνάμε, από την ανάγνωση των αριστουργημάτων του ελληνικού λόγου, στο πρωτότυπο. Το ελληνικό αλφάβητο είναι λοιπόν ένα κειμήλιο του παγκόσμιου πολιτισμού που δεν πρέπει να το εγκαταλείψουμε».
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μαυρίκιος επίσης τονίζει: «Ας μη παραμείνουμε παθητικοί μάρτυρες μιας παγκόσμιας πολιτισμικής ανακατάταξης που τείνει να πλήξει ειδικότερα τα ελληνικά, κυρίως εξαιτίας της ιδιαιτερότητας, της σπανιότητας αλλά και της αίγλης του αλφαβήτου μας»
Στη διάρκεια επικοινωνίας στο FaceBook με φοιτητές μου, ενώ εγώ έγραφα με ελληνικούς χαρακτήρες εκείνοι απαντούσαν με Greeklish. Όταν τους συνιστούσα να γράφουν κι εκείνοι με ελληνικούς χαρακτήρες, τότε πολύ συχνά η ελληνική ορθογραφία ακολουθούσε αυτή των grreklish. Τα η, υ, οι μεταφράζονταν συνήθως με ι. Είναι γεγονός ότι δεν υπάρχουν κανόνες στη χρήση των greeklish - έχει παρατηρηθεί από ερευνητή ότι βρήκε τη λέξη «διεύθυνση» με 20 διαφορετικούς τρόπους-. Αυτό σημαίνει ότι είναι αδύνατο να καθιερωθεί τελικά σε μια μόνιμη βάση. Ένα όμως είναι βέβαιο ότι δημιουργείται μια οπτική σύγχυση στα άτομα στην προσπάθειά τους να αντιληφθούν την ερμηνεία της λέξης.
Εξάλλου υπάρχει και η ιδεολογία της ορθογραφίας (Γ. Ανδρουτσόπουλου, Από τα φραγκοχιώτικα στα greekglish)
«Κάθε γλωσσική χρήση περιβάλλεται από μια ιδεολογία και τα λατινοελληνικά δεν αποτελούν εξαίρεση. Πράγμα πολύ φυσικό άλλωστε, μια και η γλώσσα δεν είναι απλώς εργαλείο σκέψης και επικοινωνίας αλλά και σύμβολο κοινωνικής ταυτότητας. Δεν χρησιμοποιούμε απλώς τη γλώσσα αλλά παίρνουμε στάση απέναντί της, την αξιολογούμε, τη συνδέουμε με κοινωνικές και πολιτικές πεποιθήσεις. Ιδιαίτερα η γραπτή αναπαράσταση μιας γλώσσας είναι ένα πολύ ισχυρό κομμάτι του νήματος που συνδέει το παρελθόν με το παρόν μιας κοινότητας. Η άκρη του νήματος αυτού είναι η λεγόμενη ιστορική ορθογραφία της γλώσσας. Ταυτόχρονα, η ορθογραφία είναι το μοναδικό κομμάτι μιας γλώσσας που δεν μπορεί να κατακτηθεί «φυσικά» μέσα από την καθημερινή επικοινωνία αλλά μαθαίνεται με πολύπλοκους συχνά κανόνες.»
Όμως σ’ αυτή τη φάση της ιστορικής εξέλιξης ας αναλογισθούμε τα λόγια του Άγγελου Δεληβοριά.
"Η ιστορική διάσταση των πραγμάτων, ακόμη και κατά την αβέβαιη διαδρομή του 21ου αιώνα, φαίνεται πως θα εξακολουθεί να προσμετρείται στα ποιοτικά εκείνα μέτρα των αξιών που αντιτάσσονται σθεναρά στην επικράτηση των ποσοτικών παραμέτρων. Γι' αυτό και η ελληνική γλώσσα μπορεί να μιλιέται σήμερα από ένα πλήθος που δεν ξεπερνά συνολικά τα είκοσι εκατομμύρια, παραμένει όμως η γλώσσα με την οποία μίλησαν για πρώτη φορά η ποίηση και το θέατρο, η φιλοσοφία και η επιστήμη, τα μαθηματικά και η ιατρική, το δίκαιο και η ηθική, η πολιτική και η ίδια η ιστορία. Με την οποία αποκρυσταλλώθηκε για πρώτη φορά το νόημα των αφηρημένων εννοιών και σφυρηλατήθηκε για πρώτη φορά το περιεχόμενο της δημοκρατίας. Είναι η γλώσσα ενός μικρού χώρου που νίκησε τον χρόνο με τη διάρκεια της ευπλασίας της, με την κυριολεκτική της εμβέλεια και με τη μαγική ικανότητα ενός συνεχούς αναπροσανατολισμού. Είναι η γλώσσα της συγγραφής των Ευαγγελίων και ενός μεγάλου μέρους από τις αναζητήσεις του μεσαιωνικού στοχασμού, μια γλώσσα που βυθίζεται με την ίδια ευχέρεια στα βαθιά νερά του παρελθόντος και στα επικίνδυνα συχνά ρεύματα των εκάστοτε νέων καιρών."
Εμείς επί πλέον τονίζουμε ότι, εκτός των άλλων, με τη χρήση των greeklish, οδηγούμαστε ασυνείδητα στον αφελληνισμό του αισθητηρίου της γλωσσικής μας επικοινωνίας.
"Μάλλον πεφόβημαι τας οικείας ημών αμαρτίας ή τας των ενετίων διανοίας" Θουκιδίδης
Τουτέστιν: Μάλλον φοβάμαι τα δικά μας λάθη παρά τις προθέσεις των εχθρών μας
ΟΧΙ λοιπόν στα greeklish αν δεν υπάρχει ιδιαίτερη ανάγκη.
Πηγή: http://www.adraptis.com/araptis/node/851
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου